Po raz pierwszy, z pisaniem tekstu większego niż kilkustronnicowe wypracowanie szkolne, spotykamy się przy tworzeniu pracy maturalnej. Dostajemy w ten sposób namiastkę tego, jak powinna wyglądać każda napisana praca na zaliczenie podczas studiów. Kluczową rolę odgrywa tu odpowiednia bibliografia, czyli spis książek, z których się przy pisaniu korzystało.

Jeśli chodzi o pisanie prac maturalnych, spis bibliograficzny nie musi tu być bardzo obszerny. Wystarcza kilka podstawowych pozycji - najczęściej szkolne słowniki, encyklopedie, opracowania.

Dużo bardziej zaawansowanej listy wymaga pisanie prac zaliczeniowych, a kulminacją profesjonalnej bibliografii jest tworzenie prac dyplomowych - licencjackich i magisterskich. Tu bowiem trzeba popisać się dużym oczytaniem, wyszukując książki, które odnoszą się do naszego tematu. Nie zawsze jest to takie proste, gdyż bibliografia może opierać się także na artykułach w czasopismach a te - jak wiadomo - znacznie trudniej wyszukać, gdyż zazwyczaj żadne czasopismo nie tworzy bazy tekstów, które zostały opublikowane. Szukanie materiałów często jest błądzeniem po omacku.

Na szczęście, dużą pomocą może być skorzystanie z wiedzy i poda=rad promotora, który ma większą orientację w publikacjach już ogłoszonych. Może nam więc wskazać, gdzie powinniśmy szukać konkretnych tekstów. Samo skompletowanie bibliografii nie oznacza jednak końca zabawy, gdyż po zgromadzeniu listy czeka na nas jej weryfikacja, a następnie opracowanie i wykorzystanie w pracy.

Szczególnie ostrożnym trzeba być przy wykorzystywaniu treści z materiałów źródłowych. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że każda prezentowana teza, którą odnaleźliśmy w książce, każdy cytat przepisany z innego źródła, musi zostać oznaczony przypisem. Aby taki przypis został uznany za wartościowy, muszą się w nim znaleźć następujące informacje - imię i nazwisko autora, tytuł publikacji, miejsce i rok wydania, a także numery stron.

Ważną rzeczą jest także używanie odpowiednich skrótów. Jeśli w danym fragmencie tekstu, używamy odnośników do tego samego dzieła, pełen przypis sporządzamy tylko za pierwszym razem. W następnych odsyłaczach możemy używać zwrotów takich jak „tamże” bądź łacińskiego ibidem”. Za każdym razem trzeba pamiętać jednak o podaniu numeru strony.

W sytuacji, gdy pełen przypis znajduje się na stronach bardziej oddalonych i następowały po nim przypisy z innych książek, wystarczy w kolejnym przypisie podać imię i nazwisko autora, a zamiast tytułu wpisać skrót op.cit., co oznacza, że dzieło było już wcześniej cytowane w pracy.

W przypadku przypisów, warto pamiętać o tym, że tytuł publikacji nie może zostać wstawiony w cudzysłów. Przy pisaniu prac dyplomowych, do oznaczania cytatów stosuje się kursywę, czyli pochylenie tekstu.

W pracach licencjackich i magisterskich należy unikać też zmian koloru czcionki oraz uważać na stosowanie wyróżnień. Kursywy używamy do oznaczania tytułów i zapisywania obcojęzycznych zwrotów oraz terminów. Pogrubienie stosuje się na ogół do wyróżniania tytułów rozdziałów. Unikać trzeba podkreśleń, pisania dużymi literami.

Możliwym wyróżnieniem w tekście jest rozstrzelenie znaków, ale trzeba rozsądnie tę możliwość wykorzystywać. Często w przy pisaniu prac używa się zwrotów typu sic!, które zwracają szczególnie uwagę na dane zdanie. Najczęściej używa się tego do podkreślenia absurdalności czyichś sądów. Z takiego wyróżnienia można jak najbardziej korzystać, należy jednak mieć świadomość tego, co oznacza.